آرامش به این نیست که گناهان گذشته را فراموش کنی و یا به مرگ و مجازات آینده فکر نکنی. غفلت از گذشته و آینده تنها یک آرامش سطحی و کاذب می‌آورد. آرامش عمیق و واقعی در این است که دربارۀ گذشته و آینده‌ات بارها با خدا حرف بزنی و مناجات کنی. آنگاه این خداست که به تو آرامش می‌دهد و تو را نوازش می‌کند.