یادداشت خانم معصومه سپهری در پاسداشت کتاب «من زندهام»
«من زندهام»؛ روایت رنج و صبر و امیدواری
 |
نام پرونده : «چهارمین پاسداشت ادبیات جهاد و مقاومت» نویسنده: خانم معصومه سپهری نویسنده و پژوهشگر دفاع مقدس |
مراسم چهارمین پاسداشت ادبیات جهاد و مقاومت، عصر سهشنبه ۲۷ خردادماه همراه با رونمایی از تقریظ حضرت آیتالله خامنهای برکتاب «من زندهام» به قلم خانم معصومه آباد برگزار شد. یادداشت کوتاه زیر از خانم معصومه سپهری، نویسنده و پژوهشگر دفاع مقدس در پاسداشت این کتاب است.
سال ۷۶ زمانی که دانشجوی دانشگاه تبریز بودم در یکی از برنامههای فرهنگی دانشگاه، برای نخستینبار بانویی را ملاقات کردم که طعم اسارت در زمان جنگ را چشیده بود. او خانم دکتر فاطمه ناهیدی بود. سخنان آن روز ایشان خصوصاً بخشی از خاطراتشان که بعد از برنامهی رسمی برای چند تن از ما دختران تعریف میکرد برای من که تازه جذب خاطرات جنگ شده بودم، فضایی غریب و در عین حال قابل ستایش ترسیم میکرد.
سال ۷۶ زمانی که دانشجوی دانشگاه تبریز بودم در یکی از برنامههای فرهنگی دانشگاه، برای نخستینبار بانویی را ملاقات کردم که طعم اسارت در زمان جنگ را چشیده بود. او خانم دکتر فاطمه ناهیدی بود. سخنان آن روز ایشان خصوصاً بخشی از خاطراتشان که بعد از برنامهی رسمی برای چند تن از ما دختران تعریف میکرد برای من که تازه جذب خاطرات جنگ شده بودم، فضایی غریب و در عین حال قابل ستایش ترسیم میکرد.
سؤالات زیادی از آن دوران در ذهن داشتم و چند کتاب کمحجمی را که همان سالها در مورد زنان آزاده منتشر شده بود خواندم؛ اما آنچه نوشته شده بود تصویری کمرمق از آن رخداد خاص بود. در همهی این سالها گوش به زنگ انتشار کتابی در مورد آن چهار زن بودم. آن چهار زنی که گرچه ظاهراً تعدادشان کم بود، اما شرایطشان برای نشاندادن چهرهای از غلبهی ایمان بر هراس و امید بر یأس و مقاومتی رو در رو با دشمن بینظیر بود.
